R. Łazowska-Weiss

 ROSELINE ŁAZOWSKA-WEISS

  
 I znów pada śnieg...

I znów pada śnieg,

a w duszy smutek jeszcze jest,

pozorna cisza w domu,

lekkości serca nie da nikomu.

Trud wielki ponieść trzeba,

by dla całej rodziny dać kawałek chleba.

Tego powszedniego,

dla duszy i ciała każdego.

Liczyć można tylko na siebie,

i na Ojca który jest w niebie.

*************

Cisza,..Cisza...

Cisza,..Cisza...-

czymże jest ...

cisza,..-

sumą sumarycznych akordów

jednocześnie brzmiących

w idealnej harmonii dźwięków całego wszechświata .

Tak jak światło białym promieniem jaśniejące

zawiera w sobie całe spektrum kolorowych widmopasm.

Wielkie to ma dla ludzkości znaczenie,

ten tylko wie,

kto w ciszy białego światła

choćby na małą chwilę po był sam w samotności swej.

Dom jego światło duszy

zazna cudów o jakich marzyć się nikomu nie śniło.

Cisza cisza czymże jest...

Jak nie tęsknotą do dnia pierwszego,

do - aktu narodzin.

twórczego działania.

Zadumą nad losem...

Nad losem....

Wieczorem

w mojej pracowni

mały pędzel z innymi starszymi.

Szukał swojej farbki,

błękitnej, szafirowej inny żółtej i pomarańczowej.

zdziwienie płótna było ogromne

W tanecznym uniesieniu tworzyły się nowe.

Obrazy.

Dzieła....

projekt zawierał wszystko

w idealnej harmonii

nowe światy

i inne galaktyki

oraz wiele nieznanych dotąd form. .

Ważność tworzonego dzieła podkreślał szacowny olej

wielkiej klasy

Harmonia z miłością tańczyły passo doble,

kolory grały w chowanego

wzajemnie się prześcigając w pomysłach.

Niestrudzony pędzel

ledwie nadążał za młodymi kolorami.

Biegały po płótnie nie patrząc na konsekwencje.

Gdy utrudzone w swych igraszkach raczyły spocząć.

Dzieło było już w najwyższej swojej formie.

Wszyscy wpadali w zachwyt.

A zachwyt trwał wieki całe

 

 

*************

Strudzona

usiadłam na ławce

w alejce pobliskiego parku.

Ciszę przerywa ptasi koncert,

ścięta trawa zapachem przypomina pełnię lata.

Sosnowe szyszki

pionowo pną się do góry,

jakby wskazując kierunek

innej właściwej i zapomnianej grawitacji.

Wszystko stanęło do góry nogami. 


*************

Powstające nowe życie,

budzi się z długiego kosmicznego snu,

zastygłego przed miliardami ziemskich lat,

niczym małe pisklę wybudzjąc

wykluwa się z kosmicznego jaja.

Powoli przerażona następujacą po procesie dojrzewania chwilą

budząc się otwiera niewidzące jeszcze oczy,

by zaistnieć w nowym innym świecie.

Ze skorupy jaja wylewa się białko życia

dając nektar esencji wiecznego żywota.

Zapomniane przeszłe chwile jak zamazany obraz

jawi się ku przestrodze, by pamiętać...

o tragicznej w skutkach przeszłości.

Powoli wszystko znika,

wymazane segmenty dawnej pamięci

nie wpłyną już na przyszłość.

Życie odrodzone z popiołów zaczyna się na nowo.

Powoli wzrasta zasiane niegdyś ziarno,

słoneczne potoki połyskują w słońcu pachnąc miodem,

a śpiew rajskich ptaków oznajmia nadzieję.

Wonności nieziemskich zapachów

przenikają całe struktury istniejących kształtów,

w alabastrowej poświacie rajskiego ogrodu,

pełnym nieziemskich Istot nowej ludzkiej świadomej egzystencji.